Door Serkan Babayigit
Net als in 2015, 2016 en 2017 zal ik in 2018 weer mezelf zijn. Ik zal enkel in mijn eigen
schoenen lopen. Soms doe ik alsof ik de schoenen van een ander pas, om ‘n ander beter
te begrijpen. Maar ik zal zijn schoenen nooit dragen. Want ik ben ik en ik weet niet beter
dan mijn eigen schoenmaat. In mijn eigen schoenen, maakt niet uit hoe mooi of lelijk ze
zijn, loop ik door mijn eigen wereld. Want was de wereld een film waren ik en mijn
schoenen de hoofdrolspelers. Samen lopen we al jaren naar geluk. Soms rennen we,
soms joggen we, maar meestal lopen we. Want dat is de tempo waar wij van houden.
Lopen terwijl we om ons heen kijken, wetend dat we er gaan komen. Het maakt me niet uit
hoe ik er kom, want ik weet dat ik er kom. Door het bos, over de zee of over de bergen..
het maakt allemaal niet uit, want ik doe het toch op mijn eigen manier. Uiteindelijk kom ik
uit op mijn eigen geluk.
Ooit voelde het alsof ik in iemand anders zijn schoenen liep, omdat ik niet wist waar mijn
eigen schoenen lagen. Ik ging op zoek naar de mooiste schoenen van de wereld, want
alleen die zouden van mij kunnen zijn. Sinds ik weet welke maat ik draag, weet ik wat ik
wel en niet kan. Weten welke schoenen je past, is de meest pure vorm van je zelf
ontdekken.
Mijn tip voor de mensen die niet weten waar hun schoenen liggen: laat ze je niet
wijsmaken wat je wel en niet kan, wie je wel of niet bent, want het antwoord op deze vraag
weet alleen de gene die zichzelf kent. Dus doe je slippers aan of ren op blote voeten! Zoek
je schoenen en maak er werk van.
