Een nieuw jaar is aangebroken en het komende jaar heeft een hoop leuks voor me in petto. Verschillende (journalistieke) samenwerkingen, m’n droomstage en als alles volgens planning loopt, sta ik over een halfjaar met een bachelordiploma in m’n hand.
Maar voor het zover is, werp ik graag nog even een blik op de minor van 2017. Want na een half jaar door het leven te zijn gegaan als ‘journalist’ is het tijd om de balans op te maken.
MINJOU ‘17/18 = Expeditie Robinson.Halverwege de minor kreeg ik van Julia liefkozend de bijnaam ‘Soundos’.
De verwijzing ontging me ten zeerste, want programma's als Expeditie Robinson zijn doorgaans niet aan mij besteed. Maar toen de Soundos-grappen bleven binnenstromen, besloot ik toch één aflevering te wagen, ik was hooked. En de reden voor deze vergelijking werd me (pijnlijk) duidelijk. Voor wie Expeditie niet heeft gezien: Soundos, you like her or you hate her. The underdog. De meest besproken deelnemer van de Expeditie. Soundos zegt onhandige dingen op momenten waarop ze even niets moet zeggen (zorgt graag voor reuring in de tent). Soundos is eigenlijk niet echt Expeditie-waardig, maar glipt toch wonderbaarlijk makkelijk door alle proeven richting de eindstreep.
Soundos werd zelfs uit de expeditie gekickt, liet het er niet bij zitten en kwam terug. Better then ever. Ze vond een oerkracht toen het samensmeltingsdiner now or never was.
Tsja, onder druk wordt alles vloeibaar, zullen we maar zeggen.
De minor was niet alleen voor mij, maar onbetwistbaar voor iedereen een ware Expeditie Robinson ‘17.
Hell, we hadden zelfs onze eigen Lil’ Kleine binnen de minor. Lil’ kleine, een rapper van om en nabij één meter vijftig, met een veel te grote kwebbel, die rond paradeert alsof hij de beste is. Bij aanvang van de Expeditie meende hij dan ook dat hij “wel even met twee vingers in z’n neus de finale zou halen.” Des te grappiger dus, dat hij na exact drie dagen, al huilend en op eigen initiatief het eiland verlaatte.
En dan hadden we nog onze twee mysterieuze deelnemers Carlos en Imke. Het heeft de gemoederen goed bezig gehouden: wat speelt er precies tussen die twee? Ze konden het wel héél goed vinden samen, dat was overduidelijk, maar achter bleek: de twee deelnemers hadden thuis een partner zitten. Binnen de minor was dat toch anders en was het grote woord, na weken speculeren, eruit: de minor heeft een stelletje gecreëerd.
---
Vol goede moed maar enigszins huiverig zaten we, begin september, met zo een dertig studenten bij de eerste bijeenkomst van de minor. In onze hoofden maakte we, gebaseerd op eerste indrukken, een snelle prognose. Welke studenten zouden hier het hoogste woord willen hebben? Wie zijn de grijze muisjes en wie zullen op de helft van de minor tot de conclusie zou komen, dat ‘deze expeditie’ hem toch maar niet ging worden?
Na de eerste week, de kennismakingen, impressies en het bestuderen van de studiehandleidingen, waren we het er unaniem over eens: dit wordt een heavy half jaar.
Iedereen moest even wennen. Aan de omslag in lesstof, aan elkaar, aan de opdrachten, aan de drie verschillende docenten en de hoeveelheid aan opdrachten. Maar na een aantal weken smolt het allemaal langzaam maar zeker samen. De eerste groepjes vormde zich, de diner-dates werden gepland, tijdens onze colleges woedde steeds vaker stevige maar hilarische discussies en de klassen-app discussies werden steeds meliger als we het hadden over de volgende proef.
Het tentamen was over het algemeen geen groot succes, maar de cijfers die daarna volgden waren niet onaardig, erg goed zelfs voor onze eigen maatstaven.
Zeker als je je bedenkt dat de groeps-app tijdens het tikken van de verslagen rood gloeide door onduidelijkheden, “oh, is de deadline morgen?”-stressvragen en “maar-eigenlijk-wil-ik-gewoon-gaan-stappen”-dilemma's.
Goed, we zijn niet op een onbewoond eiland gedumpt, het ‘overleven’ was geen ware fysieke strijd en we zijn niet uitgehongerd (al dachten sommigen daar na twee hele lesuren van mevr. Nieuwdorp anders over). Maar gestreden, in onze eigen reality soap, is er wel: Samen door de deadlines op naar de finish.
We hebben samen gelachen, en samen gehuild (heus niet alleen ik!), we hebben plannetjes gesmeed en elkaar ‘immuniteit’ gegeven (lees: verslagen doorgestuurd wanneer iemand kopje dreigde te gaan).
En zoals het echte Robinson betaamt: Ik heb veel geleerd. Over het vak maar ook over mezelf. Ik heb vreselijk geblunderd, ben gevallen en ben weer opgestaan, ik heb gelachen tot ik moest huilen en gehuild tot ik moest lachen. Ik heb ongeveer 200 keer gedreigd te stoppen en ben daar 200 keer van teruggekomen. Maar hier scheiden onze wegen.
En met het afscheid nemen van de minor, de realisatie dat ook ons eigen afscheid eraan komt, het gros van ons gaat afstuderen! En daarna verder…. Hetzij als (crossmediaal) journalist, als maatschappelijk werker, HR-managers of als Master student. Wat we allemaal meenemen vanuit de minor: Leer verder kijken, naar tekst, beeld, producties, maar ook naar jezelf en naar anderen anderen: out of the box thinking. #nofilterbubbelsHet kost soms wat (extra) bloed, zweet en tranen maar dan heb je ook wat.
P.S Laten we nog niet te sentimenteel doen want we hebben nog niet al onze resultaten terug. Wie weet komen we elkaar nog eventjes tegen op verliezerseiland om daar nog een laatste keer, samen, een Expeditie-proef te doen ;-)
